غم از دست دادن یک فرزند یا عزیز،یکی از سخت‌ترین تجربه‌های زندگی است و بسیاری افراد خود را درگیر سرزنش و گناه می‌کنند. یادگیری مهربانی با خود، پذیرش احساسات و تفکیک درد طبیعی سوگ از خودسرزنشی، می‌تواند مسیر سلامت روان و مدیریت سوگ را هموار کند.
به گزارش خط سلامت هر احساسی که الان داری، همان احساسی است که باید داشته باشی. اگر غمگین و افسرده‌ای، اشکالی ندارد. اگر اغلب عصبانی هستی، خوب است. اگر هیچ احساسی نداری، باز هم اشکالی ندارد. اگر مضطرب و نگران هستی و همه احساس‌هایت را تجربه می‌کنی، اشکالی ندارد. هیچ روش اشتباهی برای غمگین شدن به خاطر از دست دادن فرزندت وجود ندارد. تو نمی‌توانی شرایط را بدتر از آنچه هست خراب کنی.
و انگار که همه این‌ها کافی نیست، احتمالاً داری خودت را سرزنش می‌کنی. نگران نباش، همه ما این کار را می‌کنیم. این طبیعی‌ترین واکنش به غیرطبیعی‌ترین فاجعه‌ای است که یک والد می‌تواند تجربه کند.
احساس گناه، شرم، پشیمانی. هرکدام را که انتخاب کنی، خودت را شکنجه می‌دهی. فکر می‌کنی کاری می‌توانستی انجام دهی تا همه چیز بهتر شود. هر حرف اشتباه و هر حرف درستی که می‌بایست می‌گفتی، باعث رنجت می‌شود. احساس گناه بی‌امان به تو می‌گوید که سزاوار درد هستی چون در بنیادی‌ترین وظیفه والد بودن شکست خورده‌ای: محافظت از فرزندت. و باز هم خودت را سرزنش می‌کنی چون هنوز زنده‌ای و فرزندت هرگز دیگر نور روز را نخواهد دید. همه این‌ها کاملاً طبیعی است، اگرچه این دو کلمه هیچ شباهتی به تجربه واقعی تو ندارند.
حالا، می‌خواهم چیزی بگویم که گفتنش بسیار آسان‌تر از انجام دادن آن است، چیزی که آنقدر واضح و ساده به نظر می‌رسد که وقتی می‌شنوی، سرت را تکان می‌دهی و با آن موافقت می‌کنی، اگرچه تا زمانی که آماده نباشی، نمی‌توانی آن را انجام دهی. این است: با خودت مهربان باش.
چند محور مهم برای فرآیند سوگواری و بهبود روانی
تأکید بر پذیرش احساسات:
متن به فرد اجازه می‌دهد هر احساسی که تجربه می‌کند را به رسمیت بشناسد و از سرزنش خود جلوگیری کند. این پذیرش احساسات، پایه‌ای برای مدیریت سوگ و جلوگیری از ایجاد اختلالات روانی ثانویه مانند افسردگی شدید یا اضطراب مزمن است.
کاهش خودسرزنشی:
افراد پس از از دست دادن فرزند یا عزیز، اغلب خود را مقصر می‌دانند. متن با ارائه مثال‌ها و گفت‌وگوهای تصویری نشان می‌دهد که این سرزنش‌ها طبیعی ولی غیرمنطقی هستند و تمرکز بر مهربانی با خود به کاهش گناه و شرم کمک می‌کند. این مسئله از نظر سلامت روان مهم است چون خودسرزنشی مداوم می‌تواند منجر به اختلالات روانی پیچیده‌تر شود.
تقویت خودمهربانی (Self-Compassion):
خودمهربانی یکی از راهبردهای روانشناختی شناخته‌شده برای مقابله با سوگ و استرس شدید است. متن تمرین‌های ذهنی و تجسمی ارائه می‌دهد که فرد می‌تواند خودش را به چشم یک دوست مهربان ببیند، به جای اینکه با خشونت روانی با خود رفتار کند. این رویکرد با مطالعات روانشناسی مثبت و درمان‌های مبتنی بر ذهن‌آگاهی همخوانی دارد.
تجسم حمایت اجتماعی و همدلی:
استفاده از تکنیک تجسم دوست یا حمایت دیگران به فرد کمک می‌کند تجربه حمایت عاطفی را تمرین کند، حتی اگر در زندگی واقعی دسترسی به آن محدود باشد. این روش کاهش اضطراب، تنهایی و احساس گناه را تسهیل می‌کند و باعث می‌شود سوگ به شکل سالم‌تری پردازش شود.
پردازش تدریجی درد و سوگ:
متن مفهوم «پایان، وسط و شروع دوباره» را معرفی می‌کند. این چارچوب روانشناختی به فرد کمک می‌کند بفهمد که درد و سوگ مرحله‌ای و قابل مدیریت هستند و با گذر زمان و همراهی خودمهربانی، فرد می‌تواند به آرامش نسبی و بازسازی روانی برسد.
پیشگیری از آسیب‌های روانی ثانویه:
تاکید بر شناسایی زخم‌های خودساخته و تفکیک آن‌ها از درد طبیعی سوگ، می‌تواند از ایجاد افسردگی مزمن، اضطراب شدید، اختلالات خواب یا افکار خودکشی پیشگیری کند.
به طور خلاصه، از منظر سلامت روان، این متن یک راهنمای عملی برای کمک به افراد داغدیده است که با سوگ خود مقابله کنند، احساسات خود را به رسمیت بشناسند و از طریق خودمهربانی، تجسم حمایت و پردازش مرحله‌ای، سلامت روان خود را حفظ و بهبود بخشند.
برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
