چرا دادن گوشی هوشمند به کودکان در سنین پایین خطرناک است؟

مطالعات نشان می‌دهند دادن زودهنگام گوشی های هوشمند به کودکان با افزایش مشکلات روانی ، اجتماعی و کاهش مهارت های ارتباطی مرتبط است. استفاده مداوم از شبکه های اجتماعی و قرار گرفتن در معرض محتوای منفی می‌تواند تنهایی، انزوا و خودمحوری را تشدید کند. والدین با محدود کردن دسترسی و آموزش استفاده صحیح، می‌توانند از اثرات منفی گوشی بر رشد اجتماعی و روانی کودکان جلوگیری کنند.

به گزارش خط سلامت گوشی ها به دلیل قابلیت دسترسی به اینترنت و توانایی انجام کارهای فراتر از تماس گرفتن، «هوشمند» نام گرفتند. بسیاری از والدین به دلیل جذابیت و امکانات متنوع این دستگاه ها، وسوسه می شوند که آن ها را در سنین پایین به فرزندان خود بدهند. من اولین گوشی هوشمند خودم را در اوایل 40 سالگی خریدم و آن را بسیار جذاب یافتم. گوشی من سفید و شیک بود و صفحه اصلی آن شامل کاشی های بزرگی بود که قابل جابجایی و شخصی سازی بودند. برای کسی که عاشق تکنولوژی است و دوست دارد منظم باشد، این تجربه واقعاً جادویی بود.

رخوت گوشی هوشمند و اثرات اجتماعی آن

مانند همه تکنولوژی های جدید، مدتی طول کشید تا جامعه به طور کامل از آسیب های احتمالی گوشی های هوشمند آگاه شود. پژوهشگران برجسته ای مانند ژان توینج، شری ترکِل و جاناتان هایت نشان داده اند که در سال 2012، آمریکا به نقطه عطفی رسید؛ بیش تر مردم صاحب گوشی هوشمند شدند و از آن زمان شاهد افزایش چشمگیر مشکلات روانی و اجتماعی بودیم، شامل اضطراب، افسردگی، تنهایی، خودآزاری، انزوا، کاهش حس اجتماع و احساس رخوت نسبت به حال و آینده.

پاندمی کووید-19 در سال 2020 تأثیرات عمیق دیگری بر جوانان گذاشت. این بحران جهانی اضطراب، به نوعی برای نسل Z مفید بود، زیرا نشان داد که احساس اضطراب و ناراحتی محدود به نسل آن ها نیست و در حقیقت یک تجربه انسانی مشترک است. پیش از پاندمی، احساسات نسل Z بیش از حد تشخیص داده شده و بیش از حد دارو داده شده بود و این باعث ایجاد توهمی شد که اضطراب مشکل خاص آن هاست. اما پاندمی این تصور را تغییر داد و نشان داد که مشکلات روانی نسل Z نیز بخشی از یک واقعیت جهانی هستند.

نگرانی های ما درباره نسل Z به این نتیجه رسیده که آن ها به نظر تنهاتر، منزوی تر، خودمحور تر، کمتر جامعه گرا، کمتر آگاه به مسائل اجتماعی و کمتر فعال سیاسی هستند. شبکه های اجتماعی به جای ایجاد ارتباط، گاهی باعث تقویت انزوا و خودمحوری شده است.

کنترل خارجی در مقابل کنترل داخلی

افراد به طور طبیعی هنگام موفقیت دلایل درونی و هنگام شکست دلایل بیرونی ذکر می کنند. برای مثال، دانش آموزی که نمره عالی می گیرد، پشتکار و تلاش خود را عامل موفقیت می داند، اما نمره پایین را به کمبود زمان، دستورالعمل های مبهم یا استانداردهای غیرواقعی نسبت می دهد. این نوع تفکر تنها مختص دانش آموزان نیست و همه ما گاهی دچار آن می شویم.

در آمریکا، پیدا کردن دلایل خارجی برای اضطراب و افسردگی آسان است. چالش واقعی این است که بپذیریم خودمان با استفاده مداوم از گوشی هوشمند و قرار گرفتن در معرض محتوای منفی، مشکلات را تشدید می کنیم؛ به جای آن که شبکه های اجتماعی را کنار بگذاریم و کارهای مفید برای خود، دیگران یا جامعه انجام دهیم.

در بحث های کلاسی درباره اعتیاد به گوشی های هوشمند و شبکه های اجتماعی، دانشجویان والدین سهل گیر، مدارس یا طراحان تکنولوژی را مقصر می دانند. با این حال، اکثر آن ها هنوز کنترل داخلی خود را فعال نکرده اند و نمی توانند گوشی را کنار بگذارند یا حضور خود در شبکه های اجتماعی را کاهش دهند، زیرا اعتیاد از سنین پایین شروع شده و ریشه عمیقی دارد.

محافظت از فرزندتان در برابر اثرات منفی تکنولوژی

در یک مراسم اهدای جوایز، مربی پسر من داستانی درباره دختری از تیم تعریف کرد که دچار یک حادثه تلخ شده بود. اما اکثر هم تیمی ها بی توجه به داستان و محیط اطراف خود، مشغول نگاه کردن به گوشی هایشان بودند. این نمونه به وضوح نشان می دهد که والدین و جامعه باید در آموزش مدیریت استفاده از تکنولوژی فعال تر عمل کنند.

والدین هنگام دادن گوشی هوشمند به فرزندشان معمولاً دلیلشان «در تماس بودن با کودک» است، اما واقعیت این است که به زودی والدین خود نیز به همان اندازه که فرزندشان از دنیای واقعی جداست، از دنیای فرزندشان بی خبر خواهند شد.

اگر به فرزندتان گوشی هوشمند بدهید قبل از اینکه به اندازه کافی بالغ و منضبط شود تا تکنولوژی را همان طور که هست درک کند، ممکن است فردی بسازید که آموزش دادن به او سخت باشد، برقراری مکالمه با او دشوار باشد، استخدامش در شغلی که نیازمند مهارت های ارتباطی و توجه پایدار است سخت شود و برقراری روابط مبتنی بر همدلی با او دشوار گردد.

راهکارهای عملی برای والدین

اگر اعتیاد به گوشی هوشمند قبلاً ایجاد شده است، رعایت آداب استفاده و قوانین مربوطه ضروری است. تعیین محدودیت ها و دلایل آن کمک می کند تا فرزند شما استفاده سالم تر و هدفمندتری از تکنولوژی داشته باشد.

همچنین، والدین می توانند گوشی های بدون اینترنت یا محدود  را برای فرزندان خود در نظر بگیرند. این نوع گوشی ها امکان تماس و پیام را فراهم می کنند، اما دسترسی به شبکه های اجتماعی اعتیاد آور و محتواهای آسیب زا را محدود می کنند. این روش به کودکان امکان تجربه ارتباطات واقعی و مدیریت تکنولوژی را می دهد بدون آنکه در معرض خطرات شبکه های اجتماعی قرار بگیرند.

تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است