رشد بی‌وقفه آمار اوتیسم در کودکان آمریکایی، نگرانی‌های تازه‌ای را درباره تأخیر در تشخیص، کمبود خدمات درمانی و تأثیرات روانی آن بر خانواده‌ها برانگیخته است. کارشناسان می‌گویند این جهش آماری بیش از آنکه ناشی از شیوع واقعی باشد، بازتابی از آگاهی بیشتر و تشخیص دقیق‌تر در جوامع اقلیت است.
افزایش نگران‌کننده اوتیسم در آمریکا
به گزارش خط سلامت طبق گزارش جدید مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌ها (CDC)، نرخ شیوع اوتیسم در آمریکا در سال‌های اخیر به شکل قابل توجهی افزایش یافته است. در حالی‌که در سال ۲۰۰۸ از هر ۸۸ کودک یک نفر مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) بود، این رقم در سال ۲۰۱۴ به ۱ کودک از هر ۵۹ نفر رسیده است. این آمار که بر اساس اطلاعات بیش از ۳۰۰ هزار کودک ۸ ساله در ۱۱ ایالت مختلف آمریکا جمع‌آوری شده، نشان‌دهنده رشد پیوسته و قابل توجه این اختلال است.
افزایش آمار یا افزایش تشخیص؟
کارشناسان تأکید دارند که این رشد لزوماً به معنای افزایش واقعی موارد اوتیسم نیست، بلکه تا حد زیادی به تشخیص بهتر و دقیق‌تر، به‌ویژه در میان جوامع اقلیت مانند سیاه‌پوستان و لاتین‌تبارها، مرتبط است. در گذشته نرخ تشخیص در کودکان سفیدپوست حدود ۳۰٪ بیشتر از کودکان سیاه‌پوست بود؛ اما در گزارش جدید این اختلاف به ۷٪ کاهش یافته است. به عبارتی، تشخیص‌های نابرابر جای خود را به آگاهی و ارزیابی برابرتر داده‌اند.
چالش تشخیص دیرهنگام؛ فرصتی که از دست می‌رود
یکی از مهم‌ترین نکات منفی گزارش CDC، تأخیر در ارزیابی و تشخیص اوتیسم در کودکان است. گرچه در ۸۵٪ موارد تا پیش از ۳ سالگی نشانه‌هایی در پرونده سلامت یا تحصیلی کودک ثبت شده بود، اما تنها ۴۲٪ از کودکان تا آن سن به‌طور رسمی ارزیابی شده بودند. این شکاف زمانی می‌تواند دسترسی به مداخلات زودهنگام و درمان‌های موثر را به تأخیر بیندازد.
طبق توصیه انجمن کودکان آمریکا، همه کودکان باید در ۱۸ و ۲۴ ماهگی از نظر اختلالات رشدی و اوتیسم بررسی شوند؛ چرا که مداخله زودهنگام می‌تواند به شکل چشمگیری مهارت‌های ارتباطی، اجتماعی و رفتاری کودک را بهبود بخشد.
پیامدهای روانی و اجتماعی تشخیص دیرهنگام
از منظر سلامت روان، این تأخیر در تشخیص نه‌تنها رشد شناختی کودک را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بلکه فشار عاطفی شدید و سردرگمی روانی برای والدین و مراقبین نیز ایجاد می‌کند. بسیاری از خانواده‌ها ماه‌ها یا حتی سال‌ها بین نشانه‌ها و تشخیص رسمی سرگردان می‌مانند، که این خود می‌تواند منجر به اضطراب، احساس گناه یا ناامیدی شود.
از سوی دیگر، کودکانی که بدون مداخلات مناسب رشد می‌کنند، ممکن است در محیط‌های آموزشی یا اجتماعی دچار انزوا، اضطراب یا پرخاشگری شوند. این موضوع در بلندمدت می‌تواند پیامدهایی همچون افت تحصیلی، مشکلات روانی ثانویه یا حتی افسردگی و اختلالات رفتاری را به دنبال داشته باشد.
وضعیت در ایالت‌ها؛ چرا تفاوت معنادار است؟
در میان ۱۱ ایالت بررسی‌شده، تفاوت زیادی در نرخ اوتیسم وجود دارد. برای مثال، در ایالت نیوجرسی ۱ کودک از هر ۳۴ نفر مبتلا به اوتیسم گزارش شده، در حالی که این آمار در آرکانزاس ۱ کودک از هر ۷۶ نفر است. این تفاوت می‌تواند به سیستم‌های متفاوت ارزیابی، سطح آگاهی عمومی، منابع درمانی در دسترس و سوابق فرهنگی یا اجتماعی جوامع محلی مرتبط باشد.
تحلیل از منظر سلامت روان
1. افزایش نیاز به مداخلات روان‌شناختی زودهنگام
با توجه به اینکه در ۸۵٪ موارد، نگرانی‌هایی تا سن ۳ سالگی ثبت شده‌اند اما تنها ۴۲٪ کودکان تا آن سن ارزیابی می‌شوند، تاخیر در تشخیص به معنای تأخیر در شروع درمان است. این امر می‌تواند بر:
رشد مهارت‌های اجتماعی
زبان و ارتباط
اعتمادبه‌نفس کودک
تأثیر منفی بگذارد و بار روانی مضاعفی بر خانواده‌ها تحمیل کند.
2. چالش سلامت روان والدین
افزایش تشخیص اوتیسم می‌تواند فشار روحی، اضطراب و افسردگی را در والدین افزایش دهد، به‌ویژه اگر فرزندشان دیر تشخیص داده شود یا به خدمات مناسب دسترسی نداشته باشند.
3. نقش کلیدی مداخلات زودهنگام
بر اساس مطالعات، کودکانی که قبل از ۳ سالگی مداخلات روانی‌رفتاری مانند رفتاردرمانی (ABA) را دریافت می‌کنند، در زمینه‌هایی مانند:
سازگاری با محیط
کاهش رفتارهای کلیشه‌ای
پیشرفت در ارتباط و زبان
نتایج بسیار بهتری کسب می‌کنند.
4. پیش‌بینی فشار بر سیستم سلامت روان
با افزایش تعداد کودکان تشخیص‌داده‌شده، نیاز به:
روان‌شناسان کودک
درمانگران گفتار و رفتار
مراکز تخصصی اوتیسم
افزایش می‌یابد و چنانچه زیرساخت‌های سلامت روان با این رشد هماهنگ نباشند، بحران دسترسی به خدمات محتمل خواهد بود.
جمع‌بندی نهایی
افزایش نرخ اوتیسم به خودی خود لزوماً نشانه افزایش واقعی موارد نیست، بلکه بهبود در تشخیص و آگاهی علت اصلی است. اما همین رشد در تشخیص، زنگ خطری برای نظام سلامت روان و اجتماعی است. سیستم‌های حمایتی، از جمله ارزیابی‌های اولیه، آموزش خانواده‌ها، مداخلات روانی‌رفتاری و خدمات آموزشی ویژه باید توسعه پیدا کند تا نه‌تنها کودکان بلکه والدین نیز در مسیر تطابق و توانمندسازی همراهی شوند.
برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
