از کاهش اضطراب تا افزایش اکسی‌توسین، آغوش علمی راهی طبیعی برای بهبود سلامت روان است. آشنایی با قوانین شش‌گانه‌ی «آغوش کامل» به شما کمک می‌کند رابطه‌ای گرم‌تر و احساسی‌تر بسازید و ذهنی آرام‌تر داشته باشید.
به گزارش خط سلامت آغوش گرفتن فقط یک حرکت ساده نیست؛ پشت این عمل صمیمی، یافته‌های جالب علمی پنهان است. پژوهش‌های جدید نشان می‌دهند که چه عواملی می‌توانند یک آغوش را از یک حرکت معمولی به یک تجربه عمیق احساسی و آرامش‌بخش تبدیل کنند. در ادامه، جزئیات کامل شش قانون مهم برای داشتن یک آغوش بی‌نقص را می‌خوانید.
۱. آغوش محکم و واقعی؛ فشار عمیق کلید ارتباط است
مطالعه‌ای نشان داد که نوع لمس و فشار هنگام آغوش، تأثیر مستقیمی بر احساس نزدیکی و پیوند اجتماعی دارد. در یک تحقیق، ۷۵ داوطلب تحت فشار سبک یا عمیق یک پتو سنگین قرار گرفتند و هم‌زمان به عکس نزدیکان خود نگاه کردند. نتیجه واضح بود: فشار عمیق و همراه با گرما بیشترین حس ارتباط اجتماعی را برمی‌انگیزد. لمس سبک یا فشار خنثی چنین تأثیری ندارد. پس اگر می‌خواهید آغوش شما تأثیرگذار باشد، با نیت واقعی و کمی فشار بیشتر طرف مقابل را بغل کنید.
۲. بهترین زمان برای آغوش؛ ۵ تا ۱۰ ثانیه
بر اساس پژوهشی در لندن، آغوش‌های ۵ یا ۱۰ ثانیه‌ای بسیار لذت‌بخش‌تر از آغوش یک‌ثانیه‌ای هستند. البته بسیاری از افراد، آغوش‌های طولانی‌تر از ۱۰ ثانیه را کمی نامناسب می‌دانند. نوع رابطه نیز نقش دارد: دوستان به‌طور میانگین حدود ۳ ثانیه یکدیگر را در آغوش می‌گیرند، در حالی که عاشقان حدود ۷ ثانیه بغل می‌کنند.
۳. هر دو مدل آغوش به یک اندازه لذت‌بخش‌اند
همان مطالعه‌ی دورن و همکاران (۲۰۲۱) نشان داد که تفاوتی میان دو نوع آغوش زیر وجود ندارد:
آغوش ضربدری (Criss-cross): بازوهای دو نفر به شکل ضربدر دور شانه و کمر طرف مقابل قرار می‌گیرد.
آغوش گردن-کمر (Neck-waist): یک نفر شانه‌های دیگری را می‌گیرد و طرف مقابل بازوهایش را دور کمر حلقه می‌کند.
هر دو مدل می‌توانند به یک اندازه گرم و صمیمی باشند.
۴. در نظر گرفتن شخصیت طرف مقابل
پژوهشی دیگر (اوکلنبرگ و همکاران، ۲۰۲۵) نشان داد که شخصیت افراد بر نوع آغوشی که ترجیح می‌دهند تأثیر دارد.
افراد با ویژگی روان‌رنجوری بالا که نگرانی بیشتری دارند، تمایل دارند هنگام آغوش کمی فاصله‌ی بیشتر حفظ کنند.
افراد مسئولیت‌پذیر و منظم از آغوش‌های نزدیک‌تر و محکم‌تر لذت بیشتری می‌برند.
۵. شروع آغوش با دست چپ
مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۹ نشان داد که گرچه اکثر مردم به‌طور طبیعی آغوش را با دست راست آغاز می‌کنند، اما در آغوش‌های احساسی و عاطفی تمایل به استفاده از دست چپ افزایش می‌یابد. این پدیده به نقش نیمکره راست مغز در پردازش احساسات مربوط می‌شود، زیرا نیمکره راست حرکات سمت چپ بدن را کنترل می‌کند.
۶. آغوش عزیزان بیشترین آرامش را دارد
پژوهشی ژاپنی نشان داد که اهمیت فرد مقابل در آغوش بسیار زیاد است. وقتی نوزادان والدینشان را در آغوش گرفتند، ضربان قلب هر دو کاهش یافت که نشان‌دهنده‌ی آرامش بود. اما همین اثر وقتی فرد غریبه نوزاد را بغل کرد دیده نشد. این یعنی آغوش کسانی که دوستشان داریم، اثر آرام‌بخش بیشتری بر بدن و ذهن دارد.
جمع‌بندی علمی
برای یک آغوش کامل، باید به فشار مناسب، مدت زمان ایده‌آل، نوع آغوش، شخصیت طرف مقابل، شروع حرکت با دست چپ و مهم‌تر از همه انتخاب فردی که دوستش داریم توجه کرد. رعایت این اصول ساده می‌تواند یک آغوش معمولی را به تجربه‌ای عمیق و به‌یادماندنی تبدیل کند.
آغوش کامل از نگاه سلامت روان
آغوش گرفتن فقط یک رفتار اجتماعی دلنشین نیست؛ این عمل می‌تواند یکی از ساده‌ترین و مؤثرترین ابزارهای مراقبت از سلامت روان باشد. یافته‌های پژوهشی که درباره‌ی «۶ قانون برای یک آغوش بی‌نقص» ارائه شده، به شکل شگفت‌انگیزی با آنچه روانشناسان در مورد تنظیم احساسات، کاهش استرس و تقویت پیوندهای عاطفی می‌گویند، هماهنگ است. در ادامه، همان شش قانون را با نگاهی ویژه به اثرات روانی مرور می‌کنیم.
۱. فشار عمیق؛ کاهش استرس و آرام‌سازی سیستم عصبی
آغوشی که کمی محکم باشد، مشابه «درمان با فشار عمیق» (Deep Pressure Therapy) عمل می‌کند؛ روشی که در کار با افراد مضطرب یا مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به‌کار می‌رود. این نوع فشار به فعال‌سازی سیستم پاراسمپاتیک کمک می‌کند و هورمون کورتیزول (استرس) را کاهش داده و احساس امنیت و آرامش را تقویت می‌کند.
۲. زمان ۵ تا ۱۰ ثانیه؛ ایجاد احساس ایمنی
پژوهش‌ها نشان می‌دهد که تماس فیزیکیِ چندثانیه‌ای می‌تواند ترشح اکسی‌توسین، هورمون پیوند و دلبستگی، را افزایش دهد. آغوش کوتاه ممکن است این اثر را کامل ایجاد نکند، اما ۵ تا ۱۰ ثانیه برای تحریک ترشح این هورمون کافی است. این همان ماده شیمیایی است که به کاهش اضطراب، بهبود خلق و افزایش حس اعتماد کمک می‌کند.
۳. نوع آغوش و انعطاف روانی
اینکه هر دو نوع آغوش (ضربدری و گردن-کمر) به یک اندازه لذت‌بخش‌اند، نشان می‌دهد که انعطاف در ارتباط فیزیکی برای مغز مهم است، نه قالب ثابت. توانایی پذیرش شکل‌های مختلف آغوش به کاهش وسواس و تقویت حس پذیرش متقابل کمک می‌کند.
۴. تفاوت‌های شخصیتی؛ احترام به مرزهای فردی
افرادی با ویژگی روان‌رنجوری (Neuroticism) یا اضطراب بالا، ترجیح می‌دهند فاصله‌ی بیشتری داشته باشند. رعایت این موضوع در آغوش گرفتن، مرزهای روانی فرد را محترم می‌شمارد و از تجربه‌ی استرس یا هجوم ناگهانی تحریک حسی جلوگیری می‌کند. توجه به تفاوت‌های شخصیتی، یک مهارت مهم در روابط سالم است.
۵. شروع با دست چپ؛ ارتباط با پردازش هیجان
تمایل به شروع آغوش‌های عاطفی با دست چپ و درگیر شدن نیمکره راست مغز، اهمیت پردازش عاطفی در این لحظه را نشان می‌دهد. نیمکره راست مسئول احساسات عمیق و همدلی است. به زبان ساده، آغوشی که از سمت چپ آغاز می‌شود، ناخودآگاه ما را به تجربه‌ی همدلی و آرامش بیشتر سوق می‌دهد.
۶. آغوش عزیزان؛ تقویت پیوند و احساس تعلق
وقتی آغوش از سوی فردی نزدیک صورت می‌گیرد، سیستم عصبی بدن پیام امنیت و تعلق دریافت می‌کند. این پیوند، یکی از قوی‌ترین عوامل محافظت‌کننده در برابر اضطراب، افسردگی و احساس تنهایی است. به همین دلیل است که آغوش والدین، شریک عاطفی یا دوست نزدیک، اثر درمانی ویژه‌ای دارد.
نتیجه روانشناختی
از دید سلامت روان، آغوش کامل تنها یک تماس جسمی نیست، بلکه ترکیبی از آرام‌سازی فیزیولوژیک، ترشح هورمون‌های مثبت، تقویت حس تعلق و کاهش استرس است. رعایت این شش اصل علمی می‌تواند آغوش را به ابزاری قدرتمند برای بهبود خلق‌وخو و تقویت روابط انسانی تبدیل کند؛ راهی ساده اما عمیق برای مراقبت از ذهن و احساسات.
برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
