مهار یک پروتئین می‌تواند شما را جوان‌تر و شادتر کند!

خانه
روانشناسی فردی

نازنین صدر

۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۴ ۱۵:۲۳

مهار یک پروتئین می‌تواند شما را جوان‌تر و شادتر کند!

مسدود کردن تنها یک پروتئین التهابی توانست عمر موش‌ها را تا ۲۵ درصد افزایش دهد. اما نکته جذاب‌تر اینجاست: IL-11 نه‌تنها با پیری فیزیکی، بلکه با اختلالات روانی مثل افسردگی و اضطراب نیز مرتبط است. آیا درمان با مهار این پروتئین می‌تواند کلید جوان‌سازی ذهن و بدن باشد؟

به گزارش خط سلامت مسدود کردن عملکرد یک پروتئین التهابی باعث افزایش حدود ۲۵ درصدی طول عمر موش‌ها شد. اما آیا همین روش می‌تواند برای انسان‌ها نیز مؤثر باشد؟

در یک مطالعه جدید، دانشمندان با تزریق آنتی‌بادی‌هایی به موش‌های میان‌سال، توانستند عملکرد پروتئینی به نام اینترلوکین-۱۱ (IL-11) را مهار کنند؛ پروتئینی که موجب التهاب می‌شود و با فرآیندهای پیری در سلول‌های انسانی مرتبط است.

در آغاز آزمایش، سن موش‌ها حدود ۱۷ ماه بود که تقریباً معادل ۵۵ سالگی انسان است. به این موش‌ها هر سه هفته یک بار تزریق انجام شد تا زمانی که مردند؛ درحالی‌که گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکرد.

نتیجه؟ موش‌های تحت درمان حدود ۲۵ درصد بیشتر از موش‌های بدون درمان عمر کردند.

فواید سلامتی در سنین بالا

علاوه بر طول عمر بیشتر، موش‌های درمان‌شده در سنین بالا از سلامت بهتری برخوردار بودند:

لاغرتر و قوی‌تر بودند

عملکرد کبد و متابولیسم بهتری داشتند

تنها ۱۶٪ از آن‌ها به سرطان مبتلا شدند، در حالی که این عدد برای گروه کنترل ۶۱٪ بود

این یافته‌ها نشان می‌دهد که هدف قرار دادن IL-11 می‌تواند راهی امیدبخش برای مقابله با اثرات منفی پیری باشد. نتایج این تحقیق در تاریخ ۱۷ ژوئیه در نشریه علمی Nature منتشر شده است.

واکنش متخصصان

پروفسور ژوآئو پدرو دِ ماگالهائس، زیست‌شناس مولکولی از دانشگاه بیرمنگام بریتانیا، این کار را "بسیار چشمگیر" توصیف کرد. به گفته او، سیستم ایمنی نقش شناخته‌شده‌ای در روند پیری دارد، اما IL-11 اکنون به عنوان بازیگری جدید در این میدان شناخته می‌شود.

با این حال، او هشدار داد هنوز مشخص نیست که چگونه مهار IL-11 دقیقاً باعث افزایش طول عمر موش‌ها می‌شود. احتمال دارد این تأثیر عمدتاً به دلیل کاهش خطر سرطان باشد، چراکه همانند انسان‌ها، سرطان یکی از علل اصلی مرگ در موش‌های مسن است.

آیا درمان‌های مشابه برای انسان در راه‌اند؟

در حال حاضر نیز درمان‌هایی که IL-11 را هدف قرار می‌دهند، در مراحل اولیه آزمایش هستند. این درمان‌ها بیشتر برای بیماری‌های مرتبط با سن مثل فیبروز ریوی (زخمی شدن بیش از حد بافت ریه) در حال بررسی هستند، زیرا تحقیقات قبلی نشان داده‌اند که IL-11 موجب ایجاد فیبروز می‌شود.

با این حال، این درمان‌ها ممکن است خطراتی هم به همراه داشته باشند. جیسون کیم، استاد پزشکی مولکولی در دانشگاه ماساچوست هشدار داد که التهاب، بخشی حیاتی از سیستم ایمنی است. بنابراین مهار IL-11 ممکن است افراد را نسبت به بیماری‌ها یا عفونت‌ها آسیب‌پذیرتر کند. این موضوع در موش‌های آزمایشگاهی که در محیط‌های استریل زندگی می‌کنند، مشخص نمی‌شود.

گام بعدی چیست؟

ویدجایا و تیمش اکنون در حال بررسی این هستند که آیا درمان کوتاه‌مدت با آنتی‌بادی‌های ضد IL-11 نیز می‌تواند اثرات ضد پیری داشته باشد یا خیر.

او می‌گوید:

"مردم اکنون بیشتر عمر می‌کنند؛ سؤال اینجاست که آیا می‌توانند سالم‌تر هم بمانند؟ یافته‌های ما امیدبخش هستند و نشان می‌دهند که درمان با IL-11 می‌تواند به ما در رسیدن به این هدف کمک کند."

ارتباطات غیرمستقیم و مهمی بین التهاب، IL-11 و سلامت روان وجود دارد که ارزش بررسی دارد.

التهاب و سلامت روان: ارتباطی فراتر از جسم

التهاب مزمن، به‌ویژه از نوعی که توسط پروتئین‌هایی مانند IL-11 هدایت می‌شود، در بسیاری از اختلالات روانی نقش دارد، از جمله:

افسردگی

اضطراب مزمن

اختلال دوقطبی

اسکیزوفرنی

مطالعات نشان داده‌اند که سطوح بالای سایتوکاین‌های التهابی (مانند IL-6، TNF-alpha، و احتمالاً IL-11) می‌توانند بر عملکرد مغز تأثیر منفی بگذارند، به‌ویژه در نواحی مربوط به خلق‌و‌خو، تمرکز، خواب و انگیزه.

IL-11 و مغز: چه می‌دانیم؟

تحقیقات روی IL-11 در زمینه مغز و روان هنوز در مراحل اولیه است، اما این‌ها را می‌دانیم:

IL-11 ممکن است در فیبروز مغزی یا تخریب بافتی مرتبط با پیری و بیماری‌های نورودژنراتیو (مانند آلزایمر) نقش داشته باشد.

چون IL-11 یک پروتئین محرک التهاب است، مهار آن ممکن است به کاهش التهاب عصبی (neuroinflammation) منجر شود — عاملی که در افسردگی مقاوم به درمان دیده شده است.

درمان‌های ضد IL-11 اگر بتوانند التهاب در مغز را کاهش دهند، ممکن است به بهبود خلق‌وخو و عملکرد شناختی در سالمندان یا افراد مبتلا به اختلالات روانی کمک کنند.