ردیابی نگاه نوزادان شاید کلید شناسایی زودهنگام اوتیسم باشد. یافته‌های جدید نشان می‌دهند کاهش تدریجی تماس چشمی بین ۲ تا ۶ ماهگی، می‌تواند یکی از اولین نشانه‌های این اختلال عصبی‌رشدی باشد.
به گزارش خط سلامت مدت زمانی که نوزادان به چشمان دیگران نگاه می‌کنند، ممکن است نشانه‌ای اولیه از اوتیسم باشد؛ مطالعه‌ای جدید چنین می‌گوید.
در این مطالعه، نوزادان به ویدئویی نگاه کردند که در آن، فردی شبیه یک مراقب (پرستار یا والد) رفتار می‌کرد، و پژوهشگران حرکات چشمان نوزادان را ردیابی کردند.
مشخص شد نوزادانی که بعدها به اوتیسم مبتلا شدند، کاهش محسوسی در مدت زمان نگاه به چشمان مراقب داشتند؛ این کاهش از حدود دو ماهگی تا شش ماهگی آغاز شده بود.
تا سن دو سالگی، کودکانی که به اوتیسم مبتلا بودند، تقریباً نصف کودکانی که اوتیسم نداشتند، به چشمان مراقب نگاه می‌کردند.
هرچه اوتیسم زودتر تشخیص داده شود، درمان‌ها اثربخش‌تر خواهند بود. محققان می‌گویند که مطالعات آینده ممکن است به شناسایی راه‌هایی کمک کند تا بتوان مهارت‌های اولیه‌ای که نوزادان اوتیستیک در بدو تولد در نگاه کردن به چشم دارند را حفظ کرد.
وارن جونز، پژوهشگر دانشگاه اِموری و یکی از نویسندگان این مطالعه می‌گوید: درمان‌های آینده می‌توانند بر پایه همین نگاه‌های اولیه به چشم شکل بگیرند و به کاهش برخی از ناتوانی‌های همراه با اوتیسم کمک کنند.
بررسی از منظر روانشناسی رشد:
۱. نگاه به چشم و رشد ارتباطی:
در روانشناسی رشد، نگاه به چشم یکی از اولین نشانه‌های پیوند اجتماعی و آغاز رشد مهارت‌های ارتباطی است. نوزادان از بدو تولد تمایل دارند به چهره‌ها و به‌ویژه به چشم‌ها نگاه کنند. این نگاه متقابل، پایه‌ای برای رشد مهارت‌هایی مانند همدلی، درک احساسات دیگران و زبان بدن است.
کاهش تدریجی این نگاه در نوزادانی که بعدها اوتیسم در آن‌ها تشخیص داده می‌شود، می‌تواند نشانه‌ای باشد از اختلال در رشد طبیعی سیستم‌های عصبی‌اجتماعی. این موضوع نشان می‌دهد که مغز نوزاد در تفسیر محرک‌های اجتماعی دچار تفاوت است.
۲. اهمیت تشخیص زودهنگام در اوتیسم:
یکی از چالش‌های بزرگ در اوتیسم، تشخیص دیرهنگام آن است. معمولاً این اختلال تا بعد از ۲ یا ۳ سالگی تشخیص داده می‌شود، زمانی که مشکلات ارتباطی، رفتاری یا زبانی نمایان‌تر شده‌اند.
مطالعاتی مانند این پژوهش می‌توانند ابزارهای تشخیصی بسیار دقیقی ارائه دهند که در سنین بسیار پایین (از ۲ ماهگی) هشدارهایی از تفاوت‌های رشدی را ارائه کنند. این مسأله از دیدگاه روانشناسی بالینی اهمیت زیادی دارد، زیرا مداخلات زودهنگام می‌توانند باعث بهبود چشمگیر در عملکرد اجتماعی و شناختی کودکان اوتیستیک شوند.
۳. تأثیر بر والدین:
دانستن این‌که ابزارهایی برای شناسایی زودهنگام اوتیسم وجود دارد، می‌تواند هم اطمینان‌بخش و هم اضطراب‌آور باشد. والدینی که متوجه نگاه نکردن نوزاد به چشم می‌شوند، ممکن است دچار اضطراب، احساس گناه یا نگرانی شدید شوند.
بنابراین، لازم است ابزارهایی مثل ردیابی چشم با مشاوره و آموزش همراه شوند تا والدین بتوانند اطلاعات به‌دست‌آمده را به‌درستی تفسیر کنند و در صورت نیاز، بدون استیگما یا احساس شکست، به مداخلات اولیه دسترسی پیدا کنند.
نتیجه‌گیری روان‌شناختی:
این مطالعه تأکیدی‌ست بر نقش مهم رفتارهای غیرکلامی ابتدایی (مانند نگاه به چشم) در رشد اجتماعی نوزادان، و می‌تواند به‌عنوان یکی از ابزارهای بالقوه در شناسایی و درمان زودهنگام اوتیسم استفاده شود. با این حال، از نظر روانشناسی، تعادل بین آگاهی، آموزش و پیشگیری از اضطراب والدین، نقش کلیدی در موفقیت این دستاورد علمی دارد.
برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
