یائسگی زودرس چه زمانی مهم می شود؟

نتایج یک مطالعه تازه حاکی از آن است که عواملی مانند سوگ ناباروری، بحران هویت زنانه و نبود حمایت عاطفی ، نقش پررنگ تری از درمان هورمونی در بروز افسردگی در یائسگی زودرس دارند؛ موضوعی که نگاه صرفاً پزشکی به این وضعیت را به چالش می کشد.

بحران پنهان افسردگی در یائسگی زودرس

به گزارش خط سلامت بسیاری از زنانی که به یائسگی زودرس مبتلا می شوند، با چالش های شدید عاطفی و جسمی مواجه هستند، اما شدت این تأثیرات در همه یکسان نیست. یک مطالعه جدید نشان می دهد که تقریباً یک سوم زنان مبتلا به این وضعیت، علائم افسردگی را تجربه می کنند. عوامل خطر کلیدی شامل سن پایین تر در زمان تشخیص، سوگ ناشی از ناباروری و فقدان حمایت عاطفی است.

نکته قابل توجه این است که درمان هورمونی نقشی در کاهش علائم افسردگی نداشته است.

یائسگی زودرس به عنوان یک تشخیص «تغییردهنده زندگی» توصیف می شود که پیامدهای عمیق جسمی، روانی و اجتماعی دارد. زنان مبتلا نه تنها اثرات کمبود استروژن را تجربه می کنند، بلکه با از دست دادن غیرمنتظره توان باروری نیز روبه رو می شوند. با این حال، شدت تأثیر این تغییرات در همه زنان یکسان نیست. مطالعه ای جدید تلاش کرده دلایل این تفاوت ها را بررسی کند. نتایج این پژوهش در ۱۶ ژوئیه در مجله Menopause (نشریه رسمی The Menopause Society) منتشر شده است.

یائسگی زودرس چیست؟

یائسگی زودرس که از نظر پزشکی «نارسایی زودرس یا اولیه تخمدان»

(Premature or Primary Ovarian Insufficiency – POI) نامیده می شود، وضعیتی است که در آن تخمدان ها پیش از ۴۰ سالگی عملکرد طبیعی خود را از دست می دهند. این وضعیت با افزایش خطر مادام العمر افسردگی و اضطراب ارتباط مستقیم دارد.

بر اساس یک فراتحلیل اخیر، نسبت شانس ابتلا به افسردگی در زنان مبتلا به POI ۳.۳ برابر و خطر اضطراب ۴.۹ برابر بیشتر از زنانی است که این بیماری را ندارند. این افزایش خطر قابل درک است؛ زیرا این زنان هم زمان با تجربه ناباروری، با پیامدهای کمبود استروژن نیز مواجه می شوند؛ از جمله:

گرگرفتگی

خشکی واژن

کاهش تراکم مواد معدنی استخوان

افزایش خطر بیماری های قلبی عروقی

برای برخی زنان، ناباروری به معنای تغییر اهداف زندگی، از دست دادن حس کنترل، تجربه انگ اجتماعی و برهم خوردن نقش های اجتماعی است.

یافته های کلیدی مطالعه جدید

در این پژوهش، داده های نزدیک به ۳۵۰ زن مبتلا به POI بررسی شد تا متغیرهایی که احتمال بروز علائم افسردگی را افزایش می دهند، شناسایی شوند.

نتایج اصلی:

۲۹.۹٪ از زنان مبتلا به POI علائم افسردگی داشتند.

سن پایین تر در زمان تشخیص بیماری با خطر بالاتر افسردگی همراه بود.

شدت علائم یائسگی یکی از عوامل خطر مستقل برای افسردگی بود.

سوگ مرتبط با ناباروری نقش مهمی در افزایش علائم افسردگی داشت.

نبود حمایت عاطفی یکی از قوی ترین عوامل خطر شناسایی شده بود.

یافته های غیرمنتظره:

هیچ تفاوت معناداری در میزان افسردگی بین زنانی که از درمان هورمونی (استروژن + پروژستوژن) استفاده می کردند و زنانی که درمان هورمونی نداشتند، مشاهده نشد.

زنانی که POI آن ها علت ژنتیکی داشت، به طور شگفت آوری علائم افسردگی کمتری گزارش کردند.

با وجود ارتباط کلی علائم یائسگی با افسردگی، گرگرفتگی ها (به ویژه تعریق شبانه) ارتباط مستقیمی با افسردگی نداشتند.

اهمیت بالینی این نتایج

این پژوهش، نخستین مطالعه بزرگ مقیاسی است که به طور اختصاصی متغیرهای مرتبط با علائم افسردگی در زنان مبتلا به POI را بررسی می کند. پژوهشگران تأکید می کنند که مراقبت از این زنان باید فراتر از درمان های هورمونی رفته و هم زمان ابعاد جسمی، روانی و اجتماعی یائسگی زودرس را پوشش دهد.

نتایج این بررسی در مقاله ای با عنوان علائم افسردگی در زنان مبتلا به نارسایی زودرس تخمدان (POI): یک مطالعه مشاهده ای مقطعی منتشر شده است.

نظر متخصص

دکتر مونیکا کریسمس، معاون پزشکی The Menopause Society، می گوید: شیوع بالای علائم افسردگی در زنان مبتلا به POI نشان می دهد که غربالگری روتین سلامت روان در این گروه آسیب پذیر ضروری است. اگرچه درمان هورمونی به عنوان مراقبت استاندارد برای مدیریت برخی علائم یائسگی و پیشگیری از عوارض شناخته می شود، اما درمان خط اول اختلالات خلقی نیست. این موضوع در این مطالعه نیز به وضوح دیده شد. پرداختن به سلامت روان با مداخلات مبتنی بر شواهد باید بخش جدایی ناپذیر مراقبت جامع از زنان مبتلا به POI باشد.

برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.

تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است