این مطالعه که در مجله FASEB منتشر شده است، خاطرنشان می‌کند این امر به دلیل قرار گرفتن فضانوردان در معرض سطوح بالای پرتوهای کیهانی کهکشانی - ذرات پرانرژی که زمین را بمباران می‌کنند - و همچنین بی‌وزنی، در حالی که در فضا هستند، می‌باشد.
به گزارش خط سلامت این مطالعه نشان داد خطر اختلال نعوظ نه تنها در زمان حضور فضانوردان در فضا وجود دارد، بلکه می‌تواند برای مدت طولانی پس از بازگشت آنها به زمین نیز ادامه یابد.
محققان برای رسیدن به این یافته‌ها، شبیه‌سازی‌هایی را روی موش‌های نر انجام دادند. آنها دریافتند که هر دو عامل مرتبط با پرواز فضایی با اختلال نعوظ مرتبط هستند. این مطالعه گزارش داد که آنها دریافتند که پرواز فضایی می‌تواند بافت‌های عروقی مرتبط با این بیماری را حتی پس از یک دوره طولانی بهبودی تحت تأثیر قرار دهد.
اختلال نعوظ زمانی رخ می‌دهد که فرد قادر به حفظ نعوظ به مدت کافی برای رابطه جنسی نباشد. این اختلال می‌تواند به دلایل مختلفی در روی زمین، مانند استرس، مصرف الکل یا خستگی ایجاد شود.
جاستین دی. لا فاور، یکی از نویسندگان این مطالعه و استاد دانشگاه ایالتی فلوریدا، گفت : اینکه تشعشعات کیهانی کهکشانی (GCR) عملکرد نعوظ را مختل کرده، خیلی تعجب‌آور نبود.
تحقیقات قبلی نشان داده است که GCR می‌تواند باعث آسیب به اندوتلیوم و سیستم عصبی شود، که هر دو برای عملکرد صحیح نعوظ حیاتی هستند. به طور کلی، سیستم‌های محافظتی در بافت‌های نعوظ نسبت به سیستم قلبی عروقی مرکزی از استحکام کمتری برخوردارند، بنابراین ما فرض کردیم که تأثیر نامطلوبی بر بافت‌های نعوظ خواهد داشت. نکته شگفت‌انگیز این مطالعه این است که ما این اثرات را پس از چنین دوره بهبودی طولانی مشاهده کردیم.
این تحقیق نتیجه گرفت که تغییرات در بافت‌های عروقی می‌تواند حتی در اثر دوزهای پایین تشعشعات کیهانی کهکشانی رخ دهد. این مطالعه گزارش می‌دهد که بی‌وزنی یا عدم وجود جاذبه نیز در این امر نقش داشته است، هرچند به میزان کمتر. بی‌وزنی عمدتاً از طریق استرس اکسیداتیو - که به عنوان عدم تعادل رادیکال‌ها و آنتی‌اکسیدان‌ها در بدن تعریف می‌شود - به این تغییر کمک کرده است.
لا فاور در بیانیه‌ای مطبوعاتی در مورد یافته‌ها گفت، با توجه به اینکه ماموریت‌های سرنشین‌دار بیشتری برای سال‌های آینده برنامه‌ریزی شده است، باید تمرکز بیشتری بر سلامت جنسی فضانوردان هنگام بازگشت به زمین وجود داشته باشد.
لا فاور گفت: وسایل نقلیه فضایی فعلی محافظت ناچیزی در برابر GCR ارائه می‌دهند، بنابراین راه‌های موثری برای محافظت از فضانوردان در برابر قرار گرفتن در معرض GCR در سفرهای به اعماق فضا وجود ندارد. ممکن است بتوان اثرات قرار گرفتن در معرض GCR را از نظر درمانی کاهش داد، اما برای اثبات اثربخشی، حتی در مدل‌های جوندگان، تحقیقات بیشتری لازم است. مطالعه ما فقط اثرات پس از بهبودی طولانی مدت را بررسی کرده است. من حدس می‌زنم که اثرات تابش کیهانی کهکشانی اندکی پس از قرار گرفتن در معرض آن برجسته‌تر خواهد بود، اگرچه این موضوع باید موضوع تحقیقات آینده باشد.
این تحقیق نشان داد که درمان با آنتی‌اکسیدان‌های مختلف به مقابله با اثرات تشعشعات کیهانی کهکشانی کمک می‌کند. خبر خوب این است که اختلال نعوظ با کمک صحیح متخصصان پزشکی کاملاً قابل درمان است.
این اولین باری نیست که این موضوع مطرح می‌شود. دانشمندان پیش از این می‌دانستند که محیط نامساعد فضا می‌تواند اثرات منفی بر بدن و سیستم ایمنی آن داشته باشد.
پیش از این، دانشمندان توضیح داده بودند که وقتی بدن در فضا است، خون در جهات مختلف جریان می‌یابد، طبق مقاله‌ای در CBC. در فضا، خون معمولاً به سمت سر و سینه شناور می‌شود. برای حفظ نعوظ، بدن باید میزان جریان خون بیشتری به بافت نعوظی داشته باشد. بنابراین این جریان خون تغییر یافته می‌تواند باعث ایجاد مشکلاتی در حفظ آن شود.
از زمانی که مشخص شد گردشگری فضایی ممکن است در مقطعی از آینده عملی شود، احتمال رابطه جنسی انسان‌ها در فضا حتی مورد توجه قرار گرفته است - با این حال، این حوزه از علم نیاز به تحقیقات بیشتری دارد. تاکنون مشخص شده است که اگرچه غیرممکن نیست، اما فوق‌العاده دشوار خواهد بود.
برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
