مطالعات جدید روی موش‌ها نشان می‌دهد تماس جنین با مواد ضد حریق حتی در سطوح پایین می‌تواند مغز در حال رشد را تحت تأثیر قرار داده و احتمال بروز اوتیسم را افزایش دهد. این یافته‌ها بار دیگر نقش ترکیبی ژنتیک و محیط را در بروز اختلالات عصبی نشان می‌دهد و زنگ خطری برای بررسی محتویات محصولات مصرفی روزمره است.
به گزارش خط سلامت ونکوور، بریتیش کلمبیا یافته‌های جدید در مطالعه‌ای روی موش‌ها نشان می‌دهد که تماس با حتی سطح‌های پایین مواد ضدحریق ممکن است روی مغز جنین در حال رشد تأثیر بگذارد و احتمالاً به بروز اوتیسم کمک کند.
در این مطالعه، موش‌های ماده‌ای که در دوران بارداری و شیردهی در معرض نوع خاصی از مواد ضدحریق قرار داشتند، نسبت به موش‌هایی که در معرض این ماده نبودند، رفتارهای اجتماعی کمتری نشان دادند. محققان گفتند سطح مواد ضدحریق به کار رفته در این مطالعه مشابه آن چیزی است که در انسان‌ها دیده می‌شود.
البته هنوز خیلی زود است که بگوییم آیا این یافته‌ها در مورد انسان‌ها هم صدق می‌کند یا خیر، و حتی اگر صدق کند، ممکن است مواد ضدحریق فقط روی نوزادانی که زمینه ژنتیکی خاصی دارند و به عوامل محیطی حساس‌ترند، تأثیر بگذارد.
دکتر جینین لاسال، پژوهشگر این مطالعه و استاد گروه میکروب‌شناسی و ایمنی‌شناسی پزشکی در دانشگاه کالیفرنیا، دیویس، درباره این یافته‌ها گفت: «این موضوع نگرانی‌برانگیز است. باید شروع کنیم به پرسیدن اینکه چه موادی در محصولات مصرفی ما وجود دارد.» مواد پلی‌بромینه دی‌فنیل اتر (PBDE) که در این مطالعه استفاده شده‌اند، در سال ۲۰۰۴ ممنوع شدند، اما ممکن است برای مدتی در بافت‌ها، به ویژه بافت مغز باقی بمانند.
این یافته‌ها به مجموعه فزاینده‌ای از شواهد می‌افزاید که نشان می‌دهد ژن‌ها و محیط در بروز اوتیسم با هم تعامل دارند. مواد شیمیایی می‌توانند بر نحوه بیان برخی ژن‌ها تأثیر بگذارند.
دکتر لاسال افزود: «اوتیسم یک اختلال واحد نیست و علت‌های بروز آن ممکن است در هر فرد کمی متفاوت باشد.»
در این مطالعه، موش‌های ماده حامل جهشی بودند که ژن‌هایشان را به تأثیر عوامل محیطی حساس‌تر می‌کرد. این موش‌ها رفتارهای مشابه اوتیسم را نشان دادند. وقتی این موش‌ها زایمان کردند، برخی از فرزندان آنها این جهش را به ارث بردند و برخی نه.
فرزندانی که این جهش را به ارث نبردند، با وجود تماس با مواد ضدحریق در رحم، رفتارهای اجتماعی مختل شده‌ای داشتند که این رفتارها با تغییرات شیمیایی در ژن‌هایشان مرتبط بود. اما آنهایی که این جهش را داشتند، علاوه بر مشکلات اجتماعی، نقص‌هایی در حافظه هم داشتند.
دکتر لاسال گفت موش‌های ماده در این مطالعه نسبت به موش‌های نر حساسیت بیشتری به عوامل محیطی نشان دادند، که کمی عجیب بود چون مردان در انسان‌ها به طور نامتناسبی بیشتر تحت تأثیر اوتیسم هستند. ممکن است جنسیت‌ها در حساسیت به تغییرات ژنتیکی ناشی از مواد شیمیایی تفاوت داشته باشند که این موضوع نیاز به بررسی‌های بیشتری دارد.
این نتایج در نشست سالانه انجمن پیشرفت علوم آمریکا (AAAS) ارائه شد.
اوتیسم احتمالاً ناشی از تعامل عوامل ژنتیکی و محیطی است، اما نقش هر کدام بسته به مورد فردی متفاوت است.
این یافته‌ها اهمیت بزرگی در فهم عوامل زیستی و محیطی در بروز اوتیسم دارند. اوتیسم یک اختلال پیچیده است که عوامل ژنتیکی و محیطی به صورت ترکیبی روی آن تأثیر می‌گذارند. مطالعه حاضر نشان می‌دهد که حتی تماس با مواد شیمیایی محیطی در سطوح پایین می‌تواند به‌ویژه در افراد با زمینه ژنتیکی حساس، باعث اختلالات رفتاری شبیه اوتیسم شود.
از منظر سلامت روان، این موضوع دو نکته کلیدی را مطرح می‌کند: پیشگیری و آگاهی محیطی: اهمیت کاهش مواجهه مادران باردار با مواد شیمیایی خطرناک، از جمله برخی مواد ضدحریق، بسیار بالاست. افزایش آگاهی عمومی و سیاست‌گذاری برای محدود کردن استفاده از این مواد در محصولات مصرفی می‌تواند به کاهش خطرات احتمالی کمک کند.
تشخیص و درمان تخصصی: شناخت دقیق‌تر تعامل ژن و محیط به متخصصان سلامت روان کمک می‌کند تا ارزیابی‌های دقیق‌تری داشته باشند و درمان‌های فردی‌سازی شده برای کودکان مبتلا به اوتیسم ارائه کنند.
از طرف دیگر، یافته‌های نشان می‌دهد که اوتیسم یک اختلال واحد نیست و هر فردی ممکن است ترکیبی متفاوت از عوامل ژنتیکی و محیطی داشته باشد. این نکته می‌تواند به کاهش انگ و استیگما (برچسب منفی) کمک کند و بر اهمیت رویکردهای شخصی‌شده در مراقبت‌های روانی تأکید نماید.
برای ورود به صفحه اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است
